Założenia Tactical Combat Casualty Care (TCCC- TC3)
Podstawowym założeniem sytemu TCCC jest wydzielenie trzech umownych stref, w których udziela się pomocy medycznej. Są to:
1. Care Under Fire (CUF) – Pomoc Pod Ostrzałem; strefa czerwona
2. Tactical Field Care (TFC) – Taktyczna Pomoc Polowa; strefa żółta
3. Tactical Evacuation Care (TEC) – Pomoc Podczas Ewakuacji Taktycznej; strefa zielona
W zależności od strefy w której się znajdujemy należy wykonać konkretne czynności według określonych algorytmów, z zachowaniem zasady pierwszeństwa taktyki przed czynnościami medycznymi. Krytycznym czynnikiem w TC3 jest czas rozumiany jako wykonywanie określonych czynności w określonym czasie na tyle na ile pozwala nam na to sytuacja taktyczna.
W TCCC stawia się trzy zasadnicze cele, które stanowią ogólny zarys całej idei:
♦ rozpoznanie i zabezpieczenie urazów powodujących tzw. „śmierć do uniknięcia”
♦ zapobieganie dalszym stratom w ludziach
♦ wykonania zadania
Podstawowe działania dla Pomocy pod ostrzałem (CUF)
Pomoc pod ostrzałem (strefa czerwona) charakteryzuje się niesieniem pomocy poszkodowanemu w momencie największego zagrożenia. Oznacza to, że ciągle prowadzony jest kontakt ogniowy z przeciwnikiem lub jesteśmy bezpośrednio w strefie w której doszło do zamachu.
Nasze możliwości niesienia pomocy rannemu są podporządkowane w pierwszej kolejności taktyce, gdyż skupienie się na wykonywaniu czynności medycznych może narazić innych członków zespołu na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Poniżej opisuję algorytm działania według wytycznych komitetu TC3 w strefie czerwonej:
1. Odpowiedz ogniem i znajdź osłonę przed ogniem przeciwnika
2. Jeśli to możliwe, nakaż poszkodowanemu aby prowadził dalej ogień
3. Nakaż poszkodowanemu, aby znalazł osłonę i udzielił sobie samopomocy jeśli to możliwe
4. Staraj się zapobiegać odnoszeniu dodatkowych obrażeń przez poszkodowanego
5. Poszkodowany powinien zostać wyciągnięty z płonących pojazdów lub budynków i przetransportowany w stosunkowo bezpieczne miejsce. Zrób wszystko aby ugasić poszkodowanego
6. Zatrzymaj zagrażające życiu krwotoki jeśli sytuacja taktyczna na to pozwala:
a) Każ poszkodowanemu opanować krwotok samodzielnie jeśli to możliwe
b) Użyj rekomendowanej przez komitet TCCC opaski uciskowej do opanowania krwotoków z kończyn, które mogą być opanowane za pomocą takiej opaski
c) Aplikuj opaskę uciskową bezpośrednio na mundur, proksymalnie do miejsc/miejsca krwawienia. Jeśli nie można jednoznacznie wyznaczyć miejsca krwawienia, załóż opaskę jak najbardziej proksymalnie („high and tight”) na zranionej kończynie i przemieść poszkodowanego w bezpieczne miejsce
7. Zaopatrzenie dróg oddechowych w większości przypadków powinno być odroczone do fazy Taktycznej Pomocy Polowej (strefa żółta)
8. Transport poszkodowanych:
a) Jeśli poszkodowany jest w stanie znaleźć schronienie o własnych siłach, powinien to zrobić aby ograniczyć innych na ekspozycję na ogień przeciwnika
b) Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny i nie może się poruszać, ryzyko niesienia mu pomocy pod ogniem jest zbyt duże
c) Jeśli poszkodowany jest przytomny ale nie może się poruszać, plan pomocy powinien być zorganizowany w miarę możliwości taktycznych
9. Jeżeli udzielasz pomocy osobie uzbrojonej w pierwszej kolejności należy odebrać jej (rozładować) broń krótką, zabezpieczyć broń długą (przekazać innej osobie), odebrać noże, granaty oraz materiały wybuchowe. Jeśli wymaga tego sytuacja taktyczna odbierz
poszkodowanemu magazynki (amunicje) i podziel pomiędzy innych członków zespołu. Wynika to z faktu, że osoby będące w szoku, po odzyskaniu przytomności w pierwszej kolejności odruchowo sięgają po broń i próbują dalej prowadzić walkę. Zalecane jest także odłączenie łączności poszkodowanemu (jeśli takową posiada), aby nie stresować go ewentualnymi komunikatami radiowymi dot. jego osoby.
Powyższe wytyczne, nie wyczerpują wszystkich możliwych scenariuszy oraz sytuacji jakie mogą spotkać żołnierza na polu walki. Dają one jednak pewien obraz tego jak powinna wyglądać pomoc poszkodowanemu w strefie czerwonej. Najważniejsza zasada pozostaje ta sama: taktyka przed medyką i wynikająca z niej zasada minimalizacji strat. Udzielam tyle pomocy na ile pozwala mi pole walki. Jeśli dotarłem do poszkodowanego, mam osłonę, koledzy zapewniają mi wsparcie ogniem a natychmiastowe udrożnienie dróg oddechowych zapewni przeżycie koledze to oczywiście mogę tak postąpić. Chodzi jednak o to, aby w pierwszej fazie nie skupiać się na działaniach medycznych, gdyż jak wynika z wytycznych opartych na analizie pola walki, takie działanie często przynosi więcej szkody niż pożytku.
