Zabijanie na wojnie

Prowadzi to do skrajnych reakcji i traumy na całe życie.

Swego rodzaju tajemnicą wojenną jest to, że niejednokrotnie żołnierze nie są w stanie zabić przeciwnika z najbliższej odległości. Więc kiedy dochodziło do bliskiego spotkania, byli w stanie rozejść się bez słów, na zasadzie wzrokowej, „dżentelmeńskiej” umowy.

👉 II WŚ, Sycylia, grupka Amerykanów wskakuje do rowu melioracyjnego w reakcji na ogień artylerii:

„No i patrzcie Państwo! Siedziało tam pięciu Niemców i nasza piątka i początkowo myśl o walce w ogóle nie przyszła nam do głowy (…). Kiedy zdałem sobie sprawę, że oni mają swoje karabiny, a my swoje, zaczęły lecieć pociski i nasza piątka skuliła się ze strachu przy ścianie rowu, a Niemcy zrobili dokładnie to samo. Zanim się zorientowałem, ostrzał przycichł, a my wyjęliśmy papierosy i puściliśmy je w obieg. Paliliśmy sobie z poczuciem, że … nie potrafię tego opisać, po prostu mieliśmy wrażenie, że to nie czas, by do siebie strzelać. (…) Byli ludźmi takimi samymi jak my. Tak samo przestraszonymi.”

👉 Jak trudne jest zabijanie z bliska i jakie reakcje może wywołać niech świadczy relacja Amerykanina Harry’ego Stewarda, z ofensywy Tet w 1968r.:

„Nagle pojawił się człowiek strzelający z pistoletu prosto w nas. Wówczas wydał mi się równie wielki co działo czołgowe. Pierwsza kula trafiła w pierś człowieka po mojej lewej. Druga kula trafiła mnie w prawe ramię, chociaż nie zdawałem sobie z tego sprawy. Trzecia kula dosięgła strzelca po mojej prawej stronie, trafiając go prosto w brzuch. Odbiłem się od ściany po lewej. (…) Wypaliłem w Wietnamczyka z mojego M-16. Upadł u moich stóp. Jeszcze żył, ale minuty jego życia były policzone. Sięgnąłem w dół i wyjąłem pistolet z jego dłoni. Nadal widzę jego oczy, patrzące na mnie z nienawiścią. (…) Podszedłem jeszcze raz, by ponownie spojrzeć na członka Wietkongu, którego zabiłem. Jeszcze żył i patrzył na mnie z tym samym wyrazem oczu, co poprzednio. Zaczynały go obsiadać muchy. Przykryłem go kocem i wtarłem nieco wody z manierki w jego wargi. Jego spojrzenie złagodniało. Chciał coś powiedzieć, ale już nie był w stanie. Zapaliłem papierosa, zaciągnąłem się kilka razy i przyłożyłem go do jego warg. Zaciągnął się z trudem. Wzięliśmy po kilka machów i umarł, już bez tego wyrazu nienawiści w oczach.”